اما در مورد نوشته ات بايد بگم داستان ما شده داستان كسي كه فقط به بشقاب همسايه نگا مي كنه كه ببينه پر يا خاليه و از پر بودن يا خالي بودنبشقاب اهل و عيال خودش بي خبره.
نمي دونم تو شهر شما اوضاع چطور باشه اما توي كرمانشاه واقعا بيكاري بيداد مي كنه آمار افسردگي،خودكشي و مرگ و مير جوونا خصوصا پسرا بالاست،اعتياد و طلاق و فقر هم كه جاي خودش و داره.
اگر قضيه دلسوزيه حتما نبايد دل براي كسي بسوزه كه مي كشنش پس اين همه جوون كه دارن نابود مي شن چي؟ اينا رو كي مي كشه؟ چرا مثلا نميان يه صندوق بزارن و بگن آي مردم اين صندوق براي ساخت يه كارخونه تو فلان شهره به نيت اينكه جووناي اون شهر از بدبختي و نابود شدن نجات پيدا كنن،يعني نمي شه با يه كم از اين پولا جووناي خودمون و خانواده هاي خودمون رو از قتل عام نجات بديم؟
مگر نه اينكه امام علي فرمود از هر دري فقر بياد از پنجرش فحشا؟
بگذريم كه داغ دلمون تازه مي شه همون بهتر كه مث كبك سرمون و زير برف كنيم.
